Տիգրան Մեծ մահացավ է 55թ. մ.թ.ա.: Հետագայում իր որդի Արտավազդն էր ղեկավարում Հայաստանը:
Լինելով հելլենիստական մշակույթի սիրահար Արտավազդը գրում էր պիեսներ ու բանաստեղծություններ հունարեն լեզվով: Հունարեն ողբերգությունների բեմականացումները կատարուվում էին իր թագավորական նստավայրում՝ Արտաշատում կանոնավոր կերպով: Պատմաբանների վկայում եմ, որ միացյալ հայ-պարսկական զորքերի հռոմեացիների դեմ տրված ճակատամարտից հետո հռոմեական զորավար Կրասոսի գլուխն ու աջ ձեռքը բերել էին Արտավազդ այն ժամանակ երբ նա վայելում էր Եվրիպիդեսի «Բաքոսուհիներ» -ը ներկայաումը:
Արտավազդի երկրի կառավարումը շատ անհաջող էր, նա կորցրեց շատ հողեր, որ Տիգրան Մեծը, նրա փառավոր հայրն էր նվաճել: Մարկոս Ավրելիոսը գրավեց Հայկական թագավորությունը, գերի վերցրեց նրան ու տարավ Եգիպտոս որպես նվեր Կլեոպատրային: Արտավազդ հրաժարվեց ողջունել ու գլուխ խոնարհել Կլոպատրա թագուհու առջև, որի համար գլխատվեց: Հայաստանը դարձավ Հռոմեական կայսրության վասալ պետություն:
Աղբյուրները՝